Hi!
Ik ben Diana Juijn (nee, nou niet over uien beginnen hoor haha), geboren in 1982 en daarom 35 jaar. Ik woon met mijn fantastische man Bob en dochters Lauren (9) en Julia (7) in Apeldoorn, op nog geen 700 meter van waar ik ben opgegroeid. We hebben ook een hond; Labradoodle Ziggy Stardust en een kat; Abessijn Nahla van ruim 14.
Sinds een paar jaar weet ik dat ik ADHD heb. Een superpower waardoor ik superenthousiast ben en erg creatief. Zorgt ook vaak voor grappige situaties. Overal kan ik wel een oplossing voor bedenken. Toch is het soms wel wat frustrerend. Ik vergeet wel eens een antwoord te sturen op een appje en kan in het dagelijks leven soms wat chaotisch zijn. Tijdens shoots heb ik daar totaal geen last van, ik heb onvoorstelbaar veel geduld met baby's en kleine kindjes. Echt een hyperfocus heb ik dan!
Als geen ander weet ik dat je in een zwangerschap of je kraamtijd niet altijd een roze wolk beleeft. Ik had een prenatale depressie en een van mijn meiden was een huilbaby. Dat was intens. Sowieso vond ik de kraamtijd maar ingewikkeld, bij beide bevallingen kreeg mijn stuitje het te verduren; een keer gebroken en een keer gekneusd, waardoor het lang duurde voor ik een beetje mobiel was. Heel anders dan ik het me had voorgesteld en door die stress sliep ik op een gegeven moment nog nauwelijks. Dit is voor mij ook echt een van de grootste redenen waarom ik nu doe wat ik doe, want had ik maar een fotograaf aan huis gehad die me in een mooie jurk stak en de mogelijkheid had om een visagiste mee te nemen. Op de foto's die ik heb sta ik er op zoals ik me voelde: als aangeschoten wild met ogen als schoteltjes. Kijkt minder fijn terug, terwijl er echt hele fijne momenten waren. Ik heb de periode met een huilbaby ook wel weten te waarderen, want zij en ik waren al-tijd samen, dan zat ze lekker tegen me aan in de draagdoek. Dat werkte.
Enthousiasteling - altijd in voor gezelligheid - lees twee tot drie boeken per week - gek op kaasfondue, patat, oliebollen, en tompoezen - drink graag koffie/thee/water en voor een wijntje of biertje met borrelhapjes ben ik ook te porren - sociaal, maar ook enorm fijn om het huis voor mij alleen te hebben - lid van de OR -
Stukje CV dan maar
Er zijn heel veel opleidingen die ik heb geprobeerd, maar het leukste vond ik nog de MTRO. Grappig dat dat helemaal niet zo ver ligt van wat ik uiteindelijk ben gaan doen. Met fotografie moet je soms wel eens een beetje gek doen, of spelletjes bedenken; alles om ouders en kinderen plezier te laten beleven tijdens de shoot.
Na de MTRO heb ik nog een blauwe maandag de opleiding voor schoonheidsspecialiste gevolgd en uiteindelijk een hoop opleidingen voor mijn werk als pensioenadviseur. Ik heb gewerkt bij mijn vader op de camping als manusje van alles, ik deed de receptie, de animatie en werkte ook mee met het schoonmaken, snoeien en verven, dat was echt de leukste tijd! Na mijn opleiding werkte ik voor een touringcarbedrijf als reisbureau-medewerker en af en toe reisbegeleidster. Daarna kwam ik via Randstad bij Centraal Beheer terecht. Hoe bizar dat iemand met dyscalculie in de pensioenen gaat werken, hier moet ik altijd nog om lachen als ik er aan terug denk. What was I thinking?
Inmiddels zijn we ruim 7 jaar verder en ik heb een bloeiende business opgezet. Bijna dagelijks ga ik op pad om kleine en grote happy families, stralende zwangeren of schattige newborns op de foto te zetten. Inmiddels heb ik al honderden baby'tjes vast mogen leggen. En dat doet wat me.
‘Ik ben niet zomaar de zoveelste moederfotograaf, het gaat mij echt om de beleving en herinneringen maken’
Een foto is veel meer dan een leuk kiekje
Het gaat namelijk niet alleen om die ene foto: het is veel meer dan dat. Ik leg de liefde vast. De liefde tussen jou en je kinderen, de liefde voor je ongeboren baby, de liefde tussen jou en je partner. Dat is nu al waardevol, maar wordt nog waardevoller als jij er op een dag niet meer bent.
Dat besef ik me eens te meer sinds mijn vader in 2019 overleed. Hij was al jong ziek. Na zijn overlijden is vastgesteld dat hij waarschijnlijk Lewy body dementie had, maar hij had - naast parkinson - daarvoor al een vorm van dementie.
Ik heb niet veel foto’s waar we samen op staan. Maar de foto’s die ik heb, zijn extra speciaal. De gezelligheid spat ervan af. Daardoor zie ik hem nu echt als mijn vader, in plaats van de man waar de ziekte hem in veranderde.
Zelf werd ik in 2022 ziek. Het begon met chronische migraine door medicijngebruik en als "kers op de taart" kreeg ik Post Covid. Eind november 2022 zat ik nog in een rolstoel en lag ik 20 uur per dag in een donkere slaapkamer. Ik heb onwijs hard gewerkt aan herstel en intens dankbaar voor waar ik nu sta. Ik kan alles wat ik wil en ben weer de betrokken moeder die ik wil zijn.
De basis
Door mijn eigen ervaringen ben ik me nog bewuster van de rol die ik als moeder heb. Misschien herken je het wel, maar ik vraag me weleens af of ik het goed genoeg doe voor mijn kinderen. Is er voldoende aandacht voor hoe zij zich voelen? Voelen ze die onvoorwaardelijke liefde die ik voor hen heb? En wat zullen ze zich later van mij herinneren?
Maar als ik dan de foto’s van ons samen bekijk, zie ik het. De connectie die we met z’n viertjes hebben. De lol, de liefdevolle blikken, de gekke bekken die we trekken. Die geborgenheid en liefde is waar alles om draait. Het is de basis en het fundament voor hun toekomst. En het is precies dat wat ze later terugzien als ze nog eens door hun fotoalbums bladeren.
Dat gun ik jou ook. Geen perfect geposeerde foto’s, maar ongedwongen foto’s waar de liefde vanaf spat. Doe je mee?
